POPOVIĆ (Mihajlović) Vukašina JOSIF (Zagrađe, 1810.- Zagrađe, 1865.), pop, jedan od prvih kapetana u Vasojevićima. Sin je uglednog narodnog prvaka popa Vukašina Mihajlovića, kojeg je strijeljao Đul-beg Šabanagić 1825.godine u Beranselu. Josif je prvu pismenost stekao u manastiru Đurđevi stupovi kod igumana Mojsija Zečevića. Jedno vrijeme je proveo na školovanju i u Srbiji, pa je, za ono vrijeme, stekao znatno obrazovanje. Iz njegovih sačuvanih pisama vidi se da je bio veoma pismen i da je imao smisla za literarno kazivanje.
U burnom vremenu sredinom XIX vijeka svakako je prva ličnost, u oblasti oko današnjih Berana, bio pop Josif Popović-Mihajlović. Iako je bio nevasojević tj. Srbljak (porijeklom iz Kuča) to mu nije smetalo da bude prihvaćen od cijelog naroda toga kraja. Kada je 1857.godine knjaz Danilo imenovao prve kapetane u vasojevićkoj Nahiji jedini kapetan Srbljak (Ašanin) bio je pop Josif. Tada mu je povjerena kapetanija Ravni Has, koja je bila teritorijalno najveća i obuhvatala je sva sela na desnoj strani Lima: Policu, Budimlju, Dapsiće, Petnjik, Luge, Zagorje, D.Ržanicu, Kaludru, Rovca i Šekular. Predvodio je narod ovoga kraja u svim bojevima onoga vremena: 1830, 1854, 1859,1861, 1862. „On je bio i sveštenik i umješan vojni komandant i mudar narodni starješina“. Gavro Vuković za njega kaže da je vojvodi Miljanu „u svim njegovim preduzećima bliži i svesrdni saradnik, nego koji mu drago vasojevićki glavari“. U delegaciji je 1858.godine kod knjaza Danila, sa ostalim vasojevićkim glavarima. Njegov potpis se nalazi na svim dokumentima i onovremenim obraćanjima iz Donjih Vasojevića, uz potpise igumana Nikodima i ostalih prvaka.
Godine 1861. pop Josif, kao delegat, predstavlja Vasojeviće kod pobunjenih Hercegovaca, pod vođstvom Luke Vukalovića, na skupu u manastiru Kosirjevo i potpisuje prestavku koju porobljeni Srbi predaju komisiji evropskih sila. Bio je na čelu bataljona u Crnogorsko-turskom ratu 1861.godine, i dao svoj doprinos u slavnoj pobjedi na Rudešu. Po završetku ovog rata sva Donjovasojevićka Nahija ostala je u granicama Osmanskog carstva. Od tada pop Josif postaje legalni predstavnik donjovasojevićkog naroda kod turskih vlasti u novoformiranim Beranama. Na zahtjev turskih vlasti, morao je da se preseli u varoš da bi im stalno bio na oku. On je bio jedan od prvih koji je napravio skromnu kuću u Beranama i tu se nastanio, mada se i dalje držao svog Zagrađa. Za sve to vrijeme vodi stalnu tajnu prepisku sa crnogorskim senatom na Cetinju i konzulatima u Skadru.
Od 1864.godine sjedište sandžaka, pod kojim je spadao i beranski kraj, postao je Novi Pazar. Pop Josif nastavlja da radi za svoj narod koji je predstavljao ne libeći se i da uđe u otvorene sukobe sa vlastima. Turci ga smatraju glavnim podstrekačem neposlušnog naroda i odlučuju da ga likvidiraju. Početkom 1865.godine, u hanu, u Beranama popu Josifu, Miru Dedoviću i Labudu Rmušu sipan je otrov u čaj. Miro i Labud uspjeli su da prežive, dok je Josif izdahnuo na pola puta do rodnog Zagrađa.
Sahranjen je na Zagradskom groblju, a njegovo grobno mjesto vidno je i danas. Pop Josif je imao četiri sina: Mina, Vukašin, Andrija i Jakov, i od njih potiču zagradski Popovići. Dostojan naslednik svoga oca bio je pop Mina Josifov - polički paroh do svoje smrti 1890.godine.
Novica Nenadovic