Trka za zaradom i znanjem tokom 19.i 20. vijeka  odvodila je Crnogorce na razne strane svijeta gde su na raznim zivotnim poljima ostavili duboke tragove. O pravcima iseljavanja Crnogoraca danas se  relativno dosta zna kao i njihovom školovanju u inostranstvu zahvaljujuci, prije svega, pisanim tragovima Djoka i Momcila Pejovica. Crnogorski iseljenici dokazani su kao uspješni profesori, inžinjeri, češće ratnici i oficiri, a nerijetko i uspješni biznismeni, ali ostavili su i traga u najpopularnijoj sporednoj stvari na svijetu – fudbalu. Istine radi treba ispricati i pricu o Miliji i Pavlu Bakicu, koji su bili medju osnivacima danas izuzetno popularnog i uspesnog turskog fudbalskog kluba "Galatasaraj".

Braća Bakići su,naime, kao učenici Liceja zajedno sa još jedanaest drugova, 1.oktobra 1905. osnovali Fudbalski klub Galatasaraj. Time su postavili temelje ovom sportu u Turskoj i ostavili značajan trag u istoriji turskog fudbala. Napomenimo da tada u Crnoj Gori nije bilo fudbalskog kluba. Mila Bakića neki i danas smatraju najboljim turskim fudbalerom svih vremena. Igrao je na poziciji desnog beka i u periodu 1905-1910, bio je nezamenljivi prvotimac.

O njemu je poznati turski novinar, političar i diplomata, inače Milov drug iz školske klupe, Ruş(š)en Eş(š)ref Unajdin, zapisao: "Crnogorac Milo, nogu dugih kao roda, agresivan kao leopard, niko mu se ne može približiti, udara loptu tako snažno kao čekić stijenu, loptom se u vis igra, saigrači se pred njim stide. Toliko je bio koristan i vezan za Galatasaraj, da se nakon odlaska u domovinu, ponovo vratio"... Naime, po završetku Liceja, Milo se nakratko vratio u domovinu i ubrzo se ponovo otišao u Galatasaraj da igra fudbal i da upiše Vojno-inžinjersku akademiju. Po završetku akademije stiče zvanje oficira i neko vrijeme služi Osmanskoj vojsci u kojoj je imao čin konjičkog potporučnika.

Čudna životna sudbina se poigrala ovim mladićem, rođenim u Zabrđu 1888. Naime, oktobra 1912. Crna Gora Turskoj objavljuje rat. Milo se, poput hiljade iseljenika, vraća u Crnu Goru i stupa u njenu vojsku. Tada je imao 24 godine. Kao poznavalac turskog, grčkog i francuskog jezika bio je član crnogorske delegacije koja je pregovarala oko predaje Skadra. Prema porodičnom predanju, razbolio se od kolere i umro u Kočanima 1913, dok je turska štampa objavila da je poginuo u borbama oko Skadra (1913), od turskog metka. Tako je, prema ovoj verziji ,ovaj daroviti fudbaler, legenda turskog fudbala, u 25. godini stradao od metka zemlje u kojoj će ostati upamćen kao jedan od najvećih fudbalskih izdanaka. Mnogi iz Turske su tragali za njegovim potomcima (nije se ženio), a FK Galatasaraj bi, veoma vjerovatno, rado finansirao podizanje spomenika, kada bi se znao njegov grob.

Jedan podatak za Pavla Jevremovog Bakića, jednog od osnivača FK "Galatasaraj" iz Istanbula, bliskog rođaka Milije Đukanovog Bakića,fudbalske legende Turske carevine. Pavle Jevremov Bakić, visoki finansijski stručnjak, službovao je u Bijelom Polju i Kosovskoj Mitrovici, u kojoj je bio direktor rudnika "Trepča". U Drugom svjetskom ratu bio je na strani četničkog pokreta Draže Mihailovića. Partizani su ga strijeljali 1944. u Andrijevici. Imao je sina Radoslava, koji je umro kao dijete, i ćerku Miru, udatu Đorđević.